mercredi 31 octobre 2012

De Katmandou à Pokhara … De Katmanduo ĝis Pokhara.

Après avoir reçu, de la main de Rita, le tika ainsi qu'une pomme pour nous protéger pendant notre voyage, nous voilà partis tous les cinq avec Rajani et Narendra, ainsi que Hari et notre chauffeur pour 200 km de route jusqu'à Pokhara.

Post kiam ni ricevis de Rita tikaon kaj pomon kiel dumvojaĝan protektilon, ni ĉiuj foriris, kune kun Narendra, Rajani, Hari kaj nia ŝoforo por 200-kilometra veturado ĝis Pokhara.


Nous quittons Katmandou, sa pollution et son inimaginable grouillement humain, pour prendre bientôt de l'altitude et suivre une rivière de montagne. Ici et là, des ponts suspendus assurent la liaison entre les deux rives.

Ni forlasis Katmanduon, ties poluecon kaj nekredeblan homsvarmadon, por baldaŭ suprenveturi laŭ montara rivero. Ie-tie, pendpontoj ebligas alibordan transiron. 

La circulation est impressionnante. Vaches, chèvres et buffles se mêlent aux camions, bus, voitures et motos, sans compter les innombrables charrettes et vélos aux charges impensables, ainsi que les piétons, hommes, femmes, enfants, seuls ou en familles, marchant nonchalamment, ou accroupis au bord de la route, dans la poussière et les gaz d'échappement.

La survoja trafiko estis impresa. Bovoj, kaproj kaj bufaloj interplektiĝis kun kamionoj, busoj, aŭtoj kaj motorcikloj, sen paroli pri la multnombraj ĉaroj kaj bicikloj superŝarĝitaj, kaj ankaŭ la piedirantoj, viroj, virinoj kaj infanoj, unuope aŭ familiope paŝantaj malrapide, aŭ kaŭrantaj vojrande en la polva kaj benzina poluo.

  
Transports en commun népalais : il n'y a plus de place en bas ? Montez à l'étage !
Nepalaj publikaj transportiloj : ĉu ne plu sidlokoj sube ? Grimpu supren !

Nous nous arrêtons à midi pour boire un verre, puis un peu plus tard dans un restaurant pour déjeuner. C'est étonnant, comment dans ce pays, le luxe côtoie la misère. Nous venons de quitter des villages de bord de route miséreux, et nous nous retrouvons dans un complexe hôtelier avec piscine ! Partout au Népal, près des bidonvilles et des immeubles lépreux s'élèvent de splendides villas colorées à plusieurs étages.

Je tagmezo, ni haltis por trinkaĵo, kaj iom pli fore, por tagmanĝo en restoracio. Okulfrapis nin, ke en tiu lando, lukso najbaras mizeron. Ni ĵus trairis survojajn vilaĝojn mizeregajn, kaj jen, ni retroviĝis meze de hotela komplekso kun naĝejo ! Ĉie en Nepalo, apud laddomoj kaj kadukaj domegaĉoj staras pluretaĝaj domoj, luksaj kaj buntaj.


Il nous faudra plus de six heures pour parcourir les 200 km de route pour atteindre Pokhara, non seulement à cause de la circulation et des lacets, mais surtout du fait de l'état de la chaussée. Mais bien avant d'arriver, déjà notre fatigue est récompensée par la vue grandiose de la chaîne enneigée des Annapurnas. Alors que nous entrons dans l'interminable banlieue de Pokhara, les neiges éternelles se colorent de rose. Nous sommes fatigués mais un hôtel confortable nous attend pour une bonne nuit de repos.

Necesis pli ol ses horoj por traveturadi la 200 kilometrojn ĝis Pokhara, ne nur pro la trafiko kaj serpumanta vojo,  sed ĉefe pro la stato de la ŝoseo. Sed eĉ antaŭ ol alveni, la grandioza panoramo sur la neĝkovritaj Anapurnoj jam rekompencis nian lacecon. Apenaŭ ni eniris la senfinan antaŭurbon de Pokhara, kiam rozkoloriĝis la sursupraj neĝoj. Ni estis lacegaj, sed komfortaj dormoĉambroj atendis nin por ripoziga nokto.

La chaîne de l'Annapurna vu du minibus.
La Anapurnoj fotitaj de nia buseto. 

Vu d'une chambre.
Unu el niaj dormoĉambroj.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire